Ευγένιος Τριβιζάς, Ο Ιγνάτιος και η γάτα, εικόνες Βαγγέλης Παυλίδης, Καλέντης, Αθήνα 2001
σειρά: Παραμύθια από τη χώρα των χαμένων χαρταετών 1
Στην μακρινή και φημισμένη Φουρφουρμβέργη υπήρχε η πιο πλούσια βιβλιοθήκη των πέντε ηπείρων. Τα είχε όλα από παντού και είχε πολύ αυστηρούς κανόνες λειτουργίας. Σιωπή κυριαρχούσε το πρωί που διάβαζαν οι σοφοί και το βράδυ ο Αρχιξεσκονιστής στα κίτρινα συντόνιζε τους δώδεκα Ξεσκονιστές που ξεσκόνιζαν από μπέρδεμα ξανά και ξανά το ίδιο ράφι. Στο 260ό ράφι ανάμεσα σε βιβλία ανέγγιχτα κατοικoύσε ένας νεαρός, έξυπνος και επαρμένος ποντικός, ο Ιγνάτιος. Αποφάσισε να μορφωθεί τρώγοντας βιβλία. Και μια μέρα έπεσε σε μια Ζωολογία. Μια ακίνητη γάτα τον θωρούσε μέσα από τα φύλλα. Αρχικά φοβισμένος, στη συνέχεια ξεθάρρεψε και εντέλει την ροκάνισε. «Έφαγα μια γάτα», σκέφτηκε απορημένος και το είπε στην γιαγιά του. Το νέο διαδόθηκε στην πόλη, το έγραψαν και οι εφημερίδες. Ανησυχία εξαπλώθηκε για το ανορθόδοξο του πράγματος και φόβος κυριάρχησε μα τίποτα δεν άλλαξε όσος καιρός και αν πέρασε, και η κατάσταση καταλάγιασε. Στο μεταξύ, ο Ιγνάτιος παντρεύτηκε την Εβίτα και ένα βράδυ, ένας ποντικός ζήτησε την βοήθεια του Ιγνάτιου να αντιμετωπίσει την γάτα Γρατζουλίνδη που είχε καταφάει την οικογένειά του. Ο Ιγνάτιος πρόθυμα δέχτηκε να τα βάλει με την γάτα, ξεχνώντας ολοσχερώς ότι η μόνη γάτα που είχε φάει ήταν ζωγραφισμένη σε χαρτί, και φυσικά η Γρατζουλίνδη να τον έκανε μια μπουκιά! Οι γιαγιάδες διηγούνται την ιστορία του Ιγνάτιου στα ποντικάκια και κανείς δεν έχει παρατηρήσει ότι στην Ζωολογία λείπουν σελίδες και ειδικότερα η εικονογράφηση που παρουσιάζει την «γαλή την οικοδίαιτο», τον σπιτόγατο.
Μια ιστορία σχεδόν καθημερινότητας. Μια κανονικότητα που διαταράσσεται και παίρνει προσωρινές διαστάσεις από μια παράδοξη είδηση που περικλείει στοιχεία αλήθειας και αναλήθειας την ίδια στιγμή. Οι εικόνες των πραγμάτων δεν είναι τα ίδια τα πράγματα. Ο Ιγνάτιος έφαγε την σελίδα της Ζωολογίας με μια ζωγραφισμένη γάτα αλλά όχι μια ζωντανή. Την ξόρκισε, δεν την εξόντωσε. Αναγνώρισε ότι αυτό που ροκάνισε είχε την μορφή της γάτας. Έως εκεί. Και στο σημείο αυτό, μέσα από περίεργες διαδρομές, γεννιέται το ερώτημα: Τι αξία έχουν τα διαβάσματα, σε τι αντιστοιχούν με την πραγματικότητα. Το επιχείρημα ότι όποιος διαβάζει δεν ζει μόνο την δική του ζωή αλλά ζει και όλα εκείνα που έχει διαβάσει, κατά πόσον ισχύει. Πώς τα έχει ζήσει; Είναι δυνατόν να ζούμε μέσα από αναγνώσεις ωσάν να αποτελούν πραγματικότητα. Οι αναγνώσεις -αναζητήσεις, σκέψεις, εμπειρίες σε όλα τα επίπεδα, ταξίδια άλλων ανθρώπων στον χώρο και τον χρόνο- αποτελούν στοιχεία της προσωπικότητάς μας. Μας διαμορφώνουν μαζί με άλλα κοινωνικά δεδομένα σε μοναδικές εκδοχές του ανθρώπου. Μάλλον φτιάχνουμε τον εαυτό μας τροφοδοτώντας τον. Άλλοι τρώνε μουσική, χορό και τραγούδι, άλλοι τρώνε τηλεόραση, άλλοι τρώνε απλά για να εξακολουθούν να κινούνται, άλλοι αντλούν από την πηγή της ανάγνωσης. Γιατί όσο και αν ορισμένα πράγματα είναι προκαθορισμένα, δεν ψάχνουμε να βρούμε τον εαυτό μας, σαν να πρόκειται για κάτι χαμένο, που βρίσκεται κάπου αλλά παραστράτησε ή μπέρδεψε τον προσανατολισμό του. Τον δημιουργούμε μέσα από επιλογές και τον ορίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε.
Ουπς, παραβάρυνε για παρουσίαση παιδικού βιβλίου.
Ο Ιγνάτιος, πάντως, πολύ μπερδεύτηκε…
Μια ιστορία με την υπογραφή του Ευγένιου Τριβιζά φαρδιά πλατιά στην ονοματοδοσία, την πλοκή, τις λεπτομέρειες που διανθίζουν την ιστορία, τον τρόπο που αντιδρούν άνθρωποι και ζώα στις ειδήσεις και τα γεγονότα, τις μικρές παρεξηγήσεις που φέρνουν ανεξήγητες αντιδράσεις. Ο Τριβιζάς που γενναιόδωρα συνεργάζεται με πολλούς εκδοτικούς οίκους και δεν κλείνει σε αποκλειστικότητα τη συνεχή ροή του παραμυθογραψίματός του.
Τρομερή η εικονογράφηση του Ροδίτη πολιτικού σκιτσογράφου –και όχι μόνο- Βαγγέλη Παυλίδη. Πίνακες ζωγραφικής που δένουν με το χιουμοριστικό πνεύμα της ιστορίας του καβαλημένου Ιγνάτιου. Τα πρόσωπα και τα ζώα καρικατούρες στην αντίστοιχη τυπολογία τους. Η απεικόνιση των βιβλίων και της βιβλιοθήκης, τέλεια!!! Στα ράφια, τακτικά και πεταμένα ακατάστατα κάτω, με προοπτική από πάνω προς τα κάτω, δαγκωμένα και μισοφαγωμένα, ντύνουν σελίδες της ιστορίας.
1 σχόλιο:
θεωρώ πολύ σημαντική την αποκρυπτογράφηση του μηνύματος που περιέχεται στον Ιγνάτιο με τη γάτα και θα ήθελα να συνηγορήσω στους προβληματισμούς ερωτήματα - θέσεις της Elli σχετικά με τις αναγνώσεις και την πραγματικότητα, παραθέτοντας μερικές φράσεις από ένα άλλο αξιόλογο μυθιστόρημα που ελπίζω με του χρόνου τα γυρίσματα να βρει τη θέση του στις εξαιρετικές παρουσιάσεις σας. Πρόκειται για το έργο του Μάλκολμ Μπράντμπερυ, Στο δρόμο για το Ερμιτάζ, ένα μυθιστόρημα, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2005, σ. 132-133
"συγγραφέας: το είδος του ανθρώπου ο οποίος από τη φύση του, από κλίση, αγάπη, κίνητρο, προτιμάει τη γραφή από την πράξη, το στοχασμό από τη δράση, τη λογοτεχνία από την Ιστορία, τα όνειρα από την πραγματικότητα. Γιατί –ας το παρδεχτούμε-η λογοτεχνία είναι απείρως προτιμότερη από την πραγματική ζωή, η οποία έτσι κι αλλιώς, είναι ιδιαίτερα αδύναμη λογοτεχνικά. .... Οι ήρωες της λογοτεχνίας είναι πιο πλήρεις, πιο βαθείς, πιο έξυπνοι, πιο συγκινητικοί από εκείνους της πραγματικής ζωής. Τα γεγονότα της είναι πιο περίπλοκα, διαφωτιστικά, ευγενή ουσιαστικά. ... Και αντίθετα από την πραγματικότητα ή στην περίπτωσή μας, από την Ιστορία, όλα αυτά μπορείτε να τα ζήσετε χωρίς να βγείτε από το σπίτι σας, χωρίς καν να σηκωθείτε από το κρεβάτι σας..."
Δημοσίευση σχολίου